‘Met mijn 31 jaar was ik best wel jong toen ik 24 jaar geleden uitvaartleider werd. Ik ben bij toeval in het vak gerold en heb altijd het vreemde gevoel gehad dat ik naar deze baan ben toegeleid. Alsof iemand me bij de hand pakte’, realiseert Harnold Nieboer zich. ‘Bijzonder hè?’
Fractie van een seconde
‘Ik deed de boekhouding van een juwelierszaak en sprong nog weleens bij in de winkel, maar dat was niet echt mijn ding. De horeca, waarin ik daarnaast ook werkzaam was, was dat echter wel. Ik heb nooit vermoed dat de uitvaartbranche mij trok. Tot het moment dat mijn moeder plotseling overleed. Ze was nog vrij jong. De man die ik nu ben – de uitvaartverzorger – kwam toen bij ons thuis. In een fractie van een seconde bedacht ik me ineens dat dit beroep ook wel iets voor mij zou kunnen zijn. Verder was ik daar niet mee bezig hoor, het schoot gewoon heel even door mijn hoofd.’
Het vak ingerold
Een jaar na dato kwam de gedachte aan de uitvaartbranche ineens weer voorbij. Harnold: ‘Een vriendin vertelde me dat ze voor de vakantieperiode nog iemand zochten voor het horecagedeelte in het crematorium. Dat leek me wel interessant. Ik heb gereageerd en werd aangenomen. Al na een week kreeg ik te horen dat ze de indruk hadden dat ik er altijd al gewerkt had. En eigenlijk voelde dat voor mij net zo. Toen niet lang daarna mijn privésituatie veranderde en ik op zoek moest naar een baan met meer uren, kwam er bij Uitvaartzorg Boerhaave net op dat moment een vacature voor uitvaartleider vrij. Zo ben ik dit vak ingerold.’
Herdenkingsdienst
In 24 jaar tijd heeft Harnold veel zien veranderen. ‘Je hebt tegenwoordig veel meer faciliteiten dan voorheen. Zo worden er tijdens een dienst steeds vaker filmpjes en foto’s vertoond. Wat je tegenwoordig ook meer ziet, is dat een herdenkingsdienst pas op een later tijdstip plaatsvindt. Soms weken nadat de overledene, in kleine kring, is begraven of gecremeerd. Tijdens de herdenkingsdienst staat er dan alleen een urn of foto van de overledene. Ik zie het er nog weleens van komen dat we steeds meer die kant opgaan.’
Vele uitvaarten
In zijn carrière als uitvaartleider heeft Harnold vele uitvaarten begeleid. ‘Daar zitten ook heel veel bijzondere uitvaarten tussen, al kan ik er niet zo één-twee-drie eentje opnoemen. Maar wat wel altijd een heel mooi moment is is wanneer ik door de familie bedankt wordt voor het feit dat ik van een vervelende dag een mooie dag heb gemaakt. Dat raakt me. Dat is het grootste compliment dat ze me kunnen geven. Dan hebben we het met zijn allen goed gedaan. Want ik doe het niet alleen. De familie zelf en mijn collega’s spelen daarin natuurlijk ook een belangrijke rol.’
Moeilijke momenten
Soms zijn er ook minder leuke momenten. Moeilijke momenten. ‘Over het algemeen kan ik mijn eigen gevoel wel goed uitschakelen door me te focussen op de dingen die moeten gebeuren. Ik wil het zo goed en zo mooi mogelijk doen. Maar soms raakt iets me toch. Bijvoorbeeld wanneer ik door familie of vrienden word gevraagd een uitvaart te verzorgen. Dat vind ik wel een dingetje. Dat is niet iets wat ik zomaar ‘even’ doe. Je hebt er immers ook te maken met je eigen emoties en dan hoop ik dat ik mezelf weer in de hand heb als ik aan de beurt ben om iets te doen. Dat is niet gemakkelijk en eerlijk gezegd ben ik blij als zo’n uitvaart weer achter de rug is. Als uitvaartleider ben je immers ook maar gewoon een mens’, besluit Harnold.
